Elke dinsdagochtend leid ik een 60+ ensemble. Deze gevarieerde groep mensen heeft mij laten zien dat je nooit te oud bent om iets nieuws te proberen en om iets te leren. Ik had nooit verwacht dat ze mij misschien wel meer leren dan ik hen.
Volwassen worden?
Als kind wilde ik altijd niets liever dan ouder zijn. Want als ik volwassen zou zijn dan zou ik vast geen problemen meer hebben en last meer hebben van gevoelens zoals onzekerheid. Inmiddels ben ik 27 en zijn sommige gevoelens misschien nog wel erger dan vroeger. Nu weet ik dat het erbij hoort: ik heb nog steeds angst om te falen, nog steeds maak ik me wel eens druk wat mensen van me vinden en nog steeds lig ik wakker als ik me ergens druk om maak.
Samen muziek maken
Ik coach nu een 60 + ensemble en noem ze graag een groep ‘jonge ouderen’. Deze groep is bedoeld om 60 plussers te stimuleren een oude hobby (of zelfs een nieuwe hobby), weer op te pakken en actief bezig te zijn. We zijn met een klein groepje begonnen maar inmiddels uitgegroeid tot een ensemble van 10 man. We spelen nu een half jaar samen.
Het niveau is heel wisselend binnen deze groep. Er is een gitarist die pas een paar maanden speelt, er zijn dames die komen zingen puur omdat ze het leuk vinden en er is een muzikant die al jaren speelt en op professioneel niveau zit. Daarbij heeft ieder zijn eigen levensverhaal en een totaal andere achtergrond. Gevarieerde en gepassioneerde mensen die samen een weg hebben gevonden waarin ze elkaar helpen en motiveren.
Naast de lol die we hebben en de mooie ervaringen die we meemaken zoals het spelen op Parkpop en op radio Den Haag FM, hebben we ook de nodige hobbels te nemen onderweg. Het is aan mij de taak om ieder op zijn eigen manier vooruit te helpen en te blijven uitdagen. Ik probeer ze buiten hun comfort zone te trekken door andere muziekstijlen te spelen dan ze gewend zijn.
Wat is eigenlijk het doel?
Na ons eerste optreden op Parkpop waren ze niet tevreden. Ze waren zenuwachtig, ze hebben niet zo goed gespeeld als ze konden, en daarbij kwamen nog allerlei factoren kijken zoals slecht geluid op het podium. Na dit kwamen we in een negatieve spiraal terecht en overwogen sommigen om te stoppen. Dit verbaasde mij enorm; ik was niets dan trots op het feit dat ze daar gestaan hebben en wat ze al bereikt hadden in de korte tijd dat we bezig waren. Als ik kijk naar hoe we een paar maanden geleden begonnen zijn en waar we nu gekomen zijn, heeft iedere persoon op zich een enorme groei doorgemaakt en is het resultaat wat de groep nu kan neerzetten al boven mijn verwachtingen. Mijn vraag toen ik hoorde over stoppen was: ‘Vinden jullie het niet meer leuk om muziek te maken?’ En kreeg ik als antwoord dat ze het nog steeds hartstikke leuk vinden, maar het klinkt niet goed. En toen besefte ik me dat ook zij doen wat iedereen zijn hele leven doet en hoe deze maatschappij is ingericht. Veel van zichzelf verwachten en zo snel mogelijk eindresultaat zien, of in dit geval horen. Blijkbaar zit dit in de mens. Dit zette mij aan het denken. Waarom hebben we eigenlijk al opgetreden? Waarom moeten we onszelf laten zien? Is dat waarom we samen muziek maken? Dit zijn vraagstukken waar ik me zelf ook wel eens over gebogen heb tijdens mijn tijd op het conservatorium. Na een black out heb ik een angst ontwikkeld voor performen. Het heeft me tijd gekost om hier overheen te komen. Uiteindelijk heb ik weer plezier gevonden in optreden maar heb hiervoor terug moeten gaan naar de kern. Waarom maak ik muziek? Omdat het me dingen kan laten voelen waar ik gelukkig van wordt. Een gevoel wat niets anders me kan brengen behalve muziek. Dit gevoel wil ik delen met mensen, want iedereen moet de kans krijgen dit te voelen.
De reis
En dat is wat de mensen in het 60+ ensemble me weer hebben laten zien. Tijdens ons gesprek kwamen we op het volgende: uiteindelijk draait niet om het eindresultaat maar om de reis ernaartoe. Het creatief proces is wat mij betreft belangrijker dan het eindresultaat. Elke keer als je net buiten je comfort zone zit en dat stapje neemt om iets te proberen waarvan je niet weet of je het kunt is wat zorgt voor de groei. Door in jezelf te geloven en elkaar te steunen in de stappen die je neemt kun je dit doen. En zoals één van mijn muzikanten zei: ‘Ook al is het nu nog niet goed, we gaan er samen aan werken om het beter te maken. Dat hoeft niet in één keer: je moet geduld hebben! Het allerbelangrijkste is dat je het voelt: muziek moet voelen!
Optreden doen we nog steeds en brengt mooie momenten met zich mee. Publiek in tranen en een kwaliteit die ik nooit verwacht had. Ik zie nu een groep mensen staan die in zichzelf geloven en in elkaar. Plezier heeft het overgenomen van de druk om te presteren. Nu gaat nog steeds niet alles goed tijdens een optreden, maar kan er achteraf om gelachen worden.
P.S. We zijn op zoek naar een nieuwe drummer! Dus ben jij of ken jij iemand van 60+ die drumt, wijs ze door!
